Verdwenen Steen
Het boerderijtje aan het Eenumermaar

Langs het stille pad dat vanaf de Tolweg richting Eenum liep, stond ooit een bescheiden boerderijtje, verscholen in de serene omgeving van het Eenumermaar. Dit boerderijtje, waarvan vandaag de dag weinig meer rest, stond er al in 1832, te midden van de weidse Groningse velden, ver van andere bebouwing.

Volgens oude kaarten leidde een pad langs het water naar een draaibrug, waarmee het erf van de boerderij bereikt kon worden. Voor zwaarder verkeer, zoals paard en wagen, was er een lange oprijlaan vanaf de Eenumerweg. Deze charmante plek, bewoond door arbeidersfamilies, bleef tot ongeveer 1953 in gebruik, toen het huisje zijn laatste bewoners, Folkert van Dam en zijn gezin, herbergde. Kort daarna werd het boerderijtje waarschijnlijk afgebroken, en sindsdien is het slechts in de herinneringen van de oudere bewoners blijven voortbestaan.

Ietje Bos, de vrouw van Jelmer Schipper, vertelde ooit over haar tijd op het boerderijtje, waar ze als jong meisje werkte. Of ze dienstmeid was of op het land hielp, is niet meer zeker, maar ze werd geboren in 1929, dus haar werkzaamheden moeten ergens tussen 1944 en de jaren 50 hebben plaatsgevonden.

Helaas zijn er geen foto’s van het boerderijtje bekend. Wel is er een pentekening van meester Eppe Alsema, een schoolmeester en kunstenaar, die vanuit zijn huis aan de Borgweg zicht had op de omgeving. Zijn schets toont een eenvoudige boerderij, omringd door akkers, met in de verte het silhouet van een fabriek in Appingedam—mogelijk de strokartonfabriek die destijds de skyline van het gebied domineerde.

Uit oude gezinskaarten van Zeerijp blijkt dat Bene Scholtens en zijn vrouw Hendrika Klaassina Woldring rond 1920 op het boerderijtje woonden. Hun adres was C8, wat volgens de logica van de huisnummering in die tijd overeenkomt met het boerderijtje aan het pad. Hun buren, zoals de familie Hindrik Sebens, woonden op het aangrenzende nummer C9.

De exacte reden waarom de oude gemeente ’t Zandt pas vanaf de boerderij van Bosman met nummer C4 begon te nummeren, blijft een mysterie. Misschien is het een verhaal dat nog op zijn onthulling wacht. Wat wel zeker is, is dat het boerderijtje aan het Eenumermaar een klein maar intrigerend onderdeel is van de geschiedenis van Zeerijp, en de overblijfselen ervan, hoewel fysiek verdwenen, nog steeds voortleven in de verhalen van het dorp.