Mijmeringen over het leven in 'Zandt   

Meulentil

Wie wonen aal goud 35 joar mit plezaaier bie brug over t Zaandstermoor.  t Hoes was niks te groot dou aal drij kiender nog thoes woonden, baaideolsten bennen der oet, lutjeste nog nait, nou paast t schier. 

Wie wonen dus bie brug, mor dat was t nou net,…..brug mos der oet, omreden hai was oet 1920 en was aan t end. Aal dij dikke trekkers mit kiepers en zowat honderd joar haar brug gain goud doan,…beton was lebait.

Dat we doar last van kriegen zollen was dulek, want t riool mos der ook oet en wie zatten eerste rang ja. Ol brug was ien twijdoagen vot en n soort van rabbelndekoezentrekker trok de olle holten poalen oet de grond, dij zagen der noa n honderd joar nog goud oet.

Dou mos nije brug en t riool weer ien grond, iezernpoalen ien grond boren, schotten timmern, beton störten, dit ging wel even duren. En aal die tied gain auto bie hoes, mit pien en muite over n noodpadje en n noodwegke zain dat je van hoes en bie hoes kwammen.

Sums n zwembad veur t hoes veur t aanslempen van t zaand, mor t is kloar kommen. Van begun meert tot begun augustus hemmen we der last van had, mor dat bin je aal gauw vergeten. 

t Is n mooie brug worren, en oh joa, wie waiten nou ook hou of brug hait,  “Meulentil” , wie wonen zowat ons haal leven op t Zaand……nooit waiten.

Rabbeln

Wie wonen op t Zaand en doar rabbelt grond geregeld. Lestdoags was t ook weer zo wied. Vraauw ston ien gaang dou t lös ging. Bult gerommel, n poar klappen en t hoes begon te schudden.

Katten zaten noaststoulen, woar ze krekt nog lagen te sloapen, mit grode ogen van schrik. Nee, hier haren wie 57 joar leden gain prakkezoaties over.

Ik was dou n beudeltje van joar of vief. Dou laiten ze grond ook aal rabbeln mor den mit dynamiet. Mit dat sondern konnen ze zain woar of t gas zat. Ik zai mie nog lopen op mien gele klompkes, strontnijsgiereg wat ze nait aal ommaans haren.

En t ging gloepende haard, piepen ien grond en t duurde nait laank of bie paardie minsen ging stinkende kolenkachel te t hoes oet. Bie ons nait, wie kregen eerst n euliekachel, omreden wie woonden boetenof en doar duurde t wat laanger veur dat der gas was.

En der waren gonnent, dij waren der baang veur en dij bleven nog laank kolen, briketten en paitereulie stoken.

Nou hemmen wie anerkaant van t gas te vuilen had, aal n moal of wat. Der mout van ales gebeuren, hoezen monnen verstaarkt worren en aarger nog, der gaait nogaal wat ondersteboven.

Doar haren wie 57 joar leden nait aan docht. Joa, Willem Meibörg n ingenieur oet Stad, dij woarschouwde veur de gevolgen en zee dat je wat senten opzied leggen mozzen, mor dij wer nait leufd. 

En nou? Nou bennen senten op noatuurlek.

Vrije vertaling naar het Nederlands

"Meulentil: 35 jaar aan de brug zonder het te weten"

Al 35 jaar wonen we met plezier bij de brug over 't Zandstermaar. Het huis was niks te groot, vooral niet toen al onze drie kinderen nog thuis woonden. Twee van hen zijn inmiddels het huis uit, de jongste nog niet, en nu past het precies. We wonen hier dus al die tijd bij de brug, maar die brug, dat werd nou net het probleem... Die moest eruit. Hij was van 1920 en versleten. Al die zware trekkers met kiepers hadden hun tol geëist, en na bijna honderd jaar was de brug gewoon op. 

Het was snel duidelijk dat we er last van zouden krijgen. Niet alleen moest de brug worden vervangen, maar ook het riool moest eruit. En ja, wij zaten natuurlijk eerste rang. In twee dagen tijd was de oude brug verdwenen, en een luidruchtige "kiezentrekker"" rukte de houten palen, die er na honderd jaar nog verrassend goed uitzagen, uit de grond.

Toen begon het echte werk: een nieuwe brug bouwen en het riool weer in de grond. IJzeren palen werden geboord, houten schotten getimmerd, beton gestort. Het duurde wel even. Al die tijd konden we geen auto voor de deur parkeren, en moesten we met pijn en moeite over een noodpadje en een noodweg het huis in en uit. Soms leek het wel een zwembad voor het huis, met al dat aangespoelde zand, maar uiteindelijk kwam alles goed.

Van maart tot begin augustus hebben we er last van gehad, maar dat vergeet je snel. De nieuwe brug is prachtig geworden. En, oh ja, we hebben eindelijk ontdekt hoe de brug heet: Meulentil. Bijna ons hele leven hebben we in 't Zandt gewoond, en nooit geweten dat de brug zo heette.

"Rommelen in 't Zaand: Toen en Nu"

We wonen in 't Zandt, en daar rommeld de grond geregeld. Laatst was het weer zover. Mijn vrouw stond in de gang toen het losging. Een hoop gerommel, een paar flinke klappen, en het hele huis begon te schudden. De katten die er net nog op lagen te slapen zaten naast de stoelen met grote ogen van schrik. Nee, zoiets was 57 jaar geleden ondenkbaar.

Ik was toen nog maar een ventje van een jaar of vijf. Grond liet men toen ook al rommelen, maar dan met dynamiet. Ze gebruikten het om te zien waar het gas zat. Ik zie mezelf nog lopen op mijn gele klompjes, strontnieuwsgierig wat er allemaal gaande was. En dat ging allemaal met een noodgang, leidingen in de grond, en binnen de kortste keren begonnen bij sommige mensen de kolenkachels het huis uit te gaan. Bij ons niet, wij kregen eerst een oliegestookte kachel, want we woonden buitenaf, en daar duurde het wat langer voordat het gas kwam.

Er waren ook mensen die bang waren voor het nieuwe gas en nog jarenlang bleven stoken op kolen, briketten en petroleum. Maar nu, 57 jaar later, ervaren we de andere kant van het gas. De grond rommelt niet door dynamiet, maar door de aardbevingen. Huizen moeten versterkt worden, en erger nog, de boel gaat soms letterlijk tegen de vlakte.

Daar dachten we toen, 57 jaar geleden, natuurlijk niet aan. Willem Meibörg, een ingenieur uit Groningen, waarschuwde destijds al voor de gevolgen en zei dat men wat geld opzij moest leggen. Maar wie geloofde hem toen? En nu? Nu zijn de centen op, natuurlijk.